Του William Hartung
Μαζί με τη Linda Bilmes και τον Stephen Semler έχω συγγράψει μια νέα έρευνα σχετικά με το κόστος της στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ προς το Ισραήλ, που είδε το φως της δημοσιότητας αυτή την εβδομάδα υπό την αιγίδα του Costs of War Project στο Πανεπιστήμιο Brown.
Τα συμπεράσματά μας -ότι έχουν δοθεί περισσότερα από 22 δισ. δολάρια των Αμερικανών φορολογουμένων για τη βοήθεια προς το Ισραήλ και την ενίσχυση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή από την έναρξη του πολέμου στη Γάζα- διαδόθηκαν, κυρίως χάρη σε ένα άρθρο που έγραψε για την έρευνα μάς η Ellen Knickmeyer από το Associated Press.
Δυστυχώς, μια συμπληρωματική μελέτη που αναλύει το ανθρωπιστικό κόστος του πολέμου στη Γάζα, το οποίο δημοσιεύθηκε από το πρόγραμμα Costs of War την ίδια ημέρα με την έρευνά μας, δεν έλαβε τη δέουσα προσοχή. Και κακώς. Τα συμπεράσματά της μελέτης της Σοφίας Σταματοπούλου-Ρόμπινς από το Bard College θα πρέπει να ληφθούν υπόψη από όλους τους υπευθύνους χάραξης πολιτικής στην Ουάσιγκτον και από κάθε Αμερικανό που ενδιαφέρεται για τη φήμη και τη μελλοντική επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο απολογισμός των νεκρών στη Γάζα, που τώρα υπολογίζεται σε πάνω από 40.000, η πλειονότητα των οποίων δεν είναι μέλη της Χαμάς και δεν έχουν καμία επιρροή στη στάση της οργάνωσης, είναι ένα δύσκολα διαχειρίσιμο θέμα. Προκαλεί μούδιασμα και τρόμο - είναι εξωφρενικός. Αν λάβουμε υπόψη και τους έμμεσους θανάτους, η εικόνα γίνεται ακόμη πιο ζοφερή.
Η κα Σταματοπούλου-Ρόμπινς εκτιμά ότι από την έναρξη του πολέμου μπορεί να έχουν πεθάνει από πείνα έως και 67.000 κάτοικοι της Γάζας, ενώ περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι μπορεί ακόμη να μην έχουν συμπεριληφθεί στον αριθμό των νεκρών καθώς παραμένουν θαμμένοι στα ερείπια από τους βομβαρδισμούς. Έτσι, οι νεκροί από τον πόλεμο στη Γάζα ξεπερνούν τις 100.000, και ο αριθμός θα αυξηθεί, ενώ εξαπλώνονται και οι ασθένειες σε έναν πληθυσμό που στερείται καθαρό πόσιμο νερό, έχει ελλείψεις στο σύστημα αποχέτευσης και περιορισμένη πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη. Αν οι βομβαρδισμοί στη Γάζα σταματούσαν αύριο, οι έμμεσοι θάνατοι από τη σύγκρουση θα συνεχίζονταν για αρκετό καιρό, δεδομένων των δυσμενών συνθηκών διαβίωσης.
Η μελέτη που αφορά το ανθρωπιστικό κόστος του πολέμου στη Γάζα επαναφέρει τη συζήτηση αν ο πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα συνιστά γενοκτονία. Το Διεθνές Δικαστήριο έχει δηλώσει ότι "εύλογα μπορεί να θεωρηθεί" ότι το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία. Άλλοι εμπειρογνώμονες, όπως ο ιδρυτής του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Aryeh Neier, παίρνουν πιο ξεκαθαρη θέση, επισημαίνοντας ότι ο αποκλεισμός της Γάζας από τις ροές ανθρωπιστικής βοήθειας συνιστά πράξη γενοκτονίας.
Είτε θεωρεί κάποιος τον πόλεμο στη Γάζα γενοκτονία είτε μια σειρά από σοβαρές παραβιάσεις των "άγραφων" -και όχι μόνο- νόμων του πολέμου, ο θάνατος πρέπει να σταματήσει. Οι ΗΠΑ που έχουν ρόλο στη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό του Ισραήλ έχουν και μεγαλύτερη επιρροή στη συμπεριφορά του. από οποιοδήποτε άλλο κράτος. Φτάνει η Ουάσιγκτον να είναι πρόθυμη να την αξιοποιήσει. Πιθανόν ο Νετανιάχου να κάνει ούτως ή άλλως αυτό που θέλει, αλλά χωρίς πρόσβαση σε αμερικανικά κεφάλαια, όπλα και υλικοτεχνική υποστήριξη η στρατιωτική του ισχύς θα περιοριστεί και η δυνατότητά του να πυροδοτήσει έναν περιφερειακό πόλεμο στη Μέση Ανατολή, εξέλιξη που αυτή την ώρα μοιάζει πολύ πιθανή, θα βρει εμπόδια.
Η περαιτέρω κλιμάκωση είναι στον ορίζοντα και είναι επικίνδυνη. Η απόφαση για την ανάπτυξη μιας συστοιχίας αμερικανικών αντιπυραυλικών συστημάτων THAAD στο Ισραήλ, μαζί με 100 άτομα αμερικανικού προσωπικού υποστήριξης, είναι το επόμενο βήμα σε αυτή τη διαδικασία. Πώς θα αντιδράσει η κυβέρνηση Μπάιντεν αν ένας από αυτούς τους Αμερικανούς στρατιώτες σκοτωθεί από πύραυλο που θα εκτοξεύσει η Χαμάς ή η Χεζμπολάχ;
Στην ουσία, ο πρόεδρος Μπάιντεν έχει δώσει την εξουσία για το αν ο πόλεμος θα κλιμακωθεί ή όχι στον Νετανιάχου. Όταν το Ισραήλ επιτίθεται στη Χεζμπολάχ ή στο Ιράν, η κυβέρνηση Μπάιντεν δεσμεύεται να βοηθήσει στην υπεράσπισή του από την αναπόφευκτη αντεπίθεση. Αυτή η πολιτική που επιβραβεύει την απερίσκεπτη συμπεριφορά του Νετανιάχου με όλο και μεγαλύτερη υποστήριξη πρέπει να σταματήσει.
Αν δεν υπάρξει μια σημαντική μεταστροφή στην πολιτική των ΗΠΑ, το ανθρωπιστικό και οικονομικό κόστος της υποστήριξης του πολέμου του Ισραήλ θα μπορούσε να γίνει ανεξέλεγκτο. Αν και η αναλογία δεν είναι ακριβώς ίδια, η σημερινή κατάσταση μού θυμίζει τις πρώτες ημέρες της επέμβασης της κυβέρνησης Μπους στο Ιράκ το 2003, όταν ο Λευκός Οίκος έβγαλε μια εκτίμηση ότι ο πόλεμος θα κόστιζε "μόνο" 50 δισ. δολάρια. Το τελικό τίμημα ήταν τουλάχιστον 1 τρισ. δολάρια, με περαιτέρω κόστος που προκύπτει από τη μέριμνα για τους βετεράνους αυτού του πολέμου για το υπόλοιπο της ζωής τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι το κόστος της υποστήριξης των ΗΠΑ στην απερίσκεπτη και εγκληματική συμπεριφορά του Νετανιάχου θα φτάσει το 1 τρισ. δολάρια, αλλά η περίπτωση του Ιράκ υπενθυμίζει πώς το κόστος μιας "περιορισμένης" σύγκρουσης μπορεί γρήγορα να εκτιναχθεί σε αδιανόητα επίπεδα.
Το φοιτητικό κίνημα αντιτάχθηκε στην υποστήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης στους πολέμους στη Γάζα και αλλού. Μερικά μέλη του Κογκρέσου έχουν επιχειρήσει να αντιστρέψουν την εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο, πιο πρόσφατα μέσω ενός ψηφίσματος που αποσκοπεί στο να εμποδίσει μια νέα προσφορά όπλων ύψους 20 δισ. δολαρίων στο Ισραήλ: μεταξύ των εισηγητών του ψηφίσματος ήταν ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς.
Μακροπρόθεσμα, η συνέχιση αυτής της πορείας θα βλάψει τη φήμη και την επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών για τα επόμενα χρόνια. Πώς μπορεί κάποιος Αμερικανός αξιωματούχος να μιλάει για τη "διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες" όταν η Ουάσιγκτον επιτρέπει τον πόλεμο στη Γάζα; Πώς μπορεί η Ουάσιγκτον να πιέσει άλλα έθνη να σταματήσουν τις συστηματικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
Βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα λειτουργήσει η χώρα ως διασπαστική δύναμη, προσπαθώντας να προσκολληθεί στην επιρροή μέσω της βίας και της απειλής βίας, παρά τις καταστροφικές αποτυχίες αυτής της προσέγγισης κατά τον 21ο αιώνα, ή θα επιστρέψει σε πιο θετικό έδαφος, όπου θα αξιοποιήσει ισορροπημένα τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της για να αλληλεπιδρά με άλλα κράτη και λαούς και θα κινηθεί προς μια εξωτερική πολιτική συνεργασίας που θα βασίζεται στη στρατιωτική ισχύ και στα όπλα μόνο αν είναι απολύτως απαραίτητο. Αν δεν γίνει αυτή η μετατόπιση, η παρακμή της Αμερικής ως παγκόσμιας δύναμης είναι πιθανό να επιταχυνθεί, με αρνητικές συνέπειες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
