Του Mike O’ Sullivan
Ο Εμανουέλ Μακρόν εξελέγη Πρόεδρος της Γαλλίας για δεύτερη διαδοχική θητεία, με την κάλπη να του δίνει μεγαλύτερο ποσοστό (58,5%) απ’ ό,τι οι προβλέψεις των δημοσκόπων. Το δίδαγμα είναι πως οι Γάλλοι μπορεί να γκρινιάζουν στα γκάλοπ και να φωνάζουν κατά την προεκλογική εκστρατεία, όμως δεν θα ψηφίσουν ακραία, όπως έκαναν οι Βρετανοί επιλέγοντας Brexit ή οι Αμερικανοί επιλέγοντας Τραμπ.
Οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία ήταν ενδιαφέρουσες από πολλές απόψεις: κυρίως, όμως, για το πώς αλλάζει το πολιτικό τοπίο στη χώρα. Τα παραδοσιακά κόμματα της Γαλλίας –Σοσιαλιστές και Ρεπουμπλικάνοι– έχουν καταβαραθρωθεί, αν και οι Ρεπουμπλικάνοι μπορούν να ελπίζουν σε ανάκαμψη στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.
Το πολιτικό φάσμα διαμορφώνεται πλέον ως εξής: γύρω από τον Ζαν Λυκ Μελανσόν συσπειρώνονται δυνάμεις της αριστεράς και της άκρας αριστεράς, μαζί με πολλούς οικολόγους και αρκετούς πρώην σοσιαλιστές. Στη δεξιά, υπάρχει πλέον διαμάχη για την πρωτοκαθεδρία μεταξύ της Μαρίν Λεπέν και του Ερίκ Ζεμούρ, ο οποίος έχει ήδη προτείνει τη δημιουργία ενός ακροδεξιού συνασπισμού. Στο κέντρο, που έχει διευρυνθεί, ο Μακρόν είναι κυρίαρχος, έχοντας την υποστήριξη πολλών πρώην μελών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Η αποδυνάμωση των παραδοσιακών κομμάτων της αριστεράς και της δεξιάς και η ενίσχυση ακροαριστερών και ακροδεξιών δυνάμεων οφείλεται εν μέρει στην πολιτική επανάσταση που έφερε ο Μακρόν το 2017 και στην ικανότητά του να μονοπωλεί το κέντρο, καθώς επίσης και στο γεγονός ότι ο δημόσιος διάλογος στη Γαλλία έχει μετατοπιστεί από την οικονομία (με τις κρατικές δαπάνες στο 55% του ΑΕΠ ο δημοσιονομικός χώρος είναι αρκετά περιορισμένος) στην εθνική ταυτότητα.
Η συζήτηση για τη γαλλική ταυτότητα κινείται σε δύο άξονες: την αποστροφή προς τους μετανάστες και την αποστροφή προς την παγκοσμιοποίηση και τις επιπτώσεις της. Το πολιτικό καθήκον του Εμανουέλ Μακρόν –και του νέου κυβερνητικού του επιτελείου– είναι να ξεπεράσει αυτά τα εμπόδια και να δραστηριοποιηθεί ακόμα πιο έντονα στη διεθνή πολιτική σκηνή.
Στα θετικά από την επανεκλογή Μακρόν συγκαταλέγεται η συνέχιση μιας πολιτικής που θα δώσει ώθηση στη γαλλική οικονομία και θα στηρίξει την πολιτική ισχύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ιταλία, Γερμανία και Γαλλία διοικούνται από κεντρώες κυβερνήσεις που συνεργάζονται στενά μεταξύ τους.
Στα άμεσα αποτελέσματα από την παραμονή του Μακρόν στη γαλλική προεδρία, μπορεί να δούμε επιβολή περαιτέρω κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας, μια κίνηση που θα καταστήσει ακόμα πιο ξεκάθαρη τη στάση του ευρωπαϊκού μπλοκ σε σχέση με το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο, ενώ ως άμεσος πολιτικός στόχος ενδέχεται να τεθεί η εξαγωγή βαρέων όπλων στην Ουκρανία.
Στο εσωτερικό μέτωπο, οι αντίπαλοι του Μακρόν θα συνεχίσουν να προσπαθούν να τον δυσφημίσουν, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το πολιτικό κέντρο έχει επικρατήσει, και αυτό είναι θετικό τόσο για τη Γαλλία όσο και για την Ευρώπη.
Διαβάστε ακόμα:
* Μακρόν: Η νέα πενταετία στην προεδρία δεν θα είναι απλά η συνέχεια της προηγούμενης
* Γαλλία: Ο πρόεδρος Μακρόν έχει τώρα μπροστά του τις βουλευτικές εκλογές
